„U štab je ušao Mirko Filipović, politički komesar bataljona. Omalen, čvrsto građen, mlad čovek. Poznavao sam ga još kao studenta prava; on pripada onoj generaciji naših komunista koji su u borbu ulazili posle šestojanuarske diktature. Upoznao sam se s njim u Bijeljini kad sam došao s robije. Dolazio mi je često s nekoliko beogradskih studenata rodom iz Bijeljine. Docnije je Mirko uhapšen i osuđen na robiju, koju je izdržao u Sremskoj Mitrovici. Kao politički komesar čete na Majevici, teško je ranjen u borbi sa ustašama na Teočaku, ali je njegova snažna priroda izdržala, ranu je prebolio i sad je od nje ostao samo dubok ožiljak pod levom plećkom.

Mirko je pametan i čestit, partiji do kraja odan čovek, ali ima u njemu nešto i od boema i od prkosna deteta koje voli da tera po svome i u ozbiljnim stvarima i u nestašluku. On je bio svestan te mane, kritikovao se sam zbog nje, ali nije mogao da bude drukčiji. Njega vole u bataljonu zbog njegove hrabrosti i drugarske neposrednosti."

- Rodoljub Čolaković o Mirku Filipoviću u knjizi „Zapisi iz oslobodilačkog rata"

Rođen je u selu Dubrave kod Brčkog, 4. maja 1912. godine, u učiteljskoj porodici; u rodnom gradu završava osnovnu školu nakon čega se upisuje u gimnaziju u Bijeljini.

Već u toku svojih gimnazijskih dana, počinje da ga interesuje pojam komunizma te se uključuje u omladinski revolucinarni pokret. U Komunističku partiju Jugoslavije (koja je u tom vremenu delovala ilegalno), primljen je dve godine nakon završetka gimnazije. Ubrzo je uhapšen zbog štampanja i rasturanja letaka, te osuđen na šesnaest meseci zatvora koje je izdržao u Sremskoj Mitrovici. Po izlasku iz zatvora nastavlja svoje obrazovanje upisavši se na Pravni fakultet u Zagrebu.

Rešetke nisu uspele da smire Mirka; sve aktivnije radi na uključivanju građana i seljaka u revolucionarni pokret. Zbog ovoga je više puta hapšen i proganjan od strane policije do 1941. godine.

Bio je učesnik Aprilskog rata (početak Drugog svetskog rata na području Jugoslavije), a posle kapitulacije vraća se u Bijeljinu. Ustaše ga hapse kao već poznatog komunistu; on uspeva da pobegne i u leto iste godine stupa u partizane. Na čelu Semberske partizanske čete, Mirka ratni put vodi preko Mačve, Cera, Tekeriša, Radinaca, Krupnja, Stolica, Mačkovog kamena, pa Drinjače i Šekovića sve do Majevice. Postavljen je za komandanta 1. Majevičkog partizanskog bataljona; ovaj bataljon ubrzo stupa u sastav Majevičkog partizanskog odreda. Nakon napada na Štab Majevičkog odreda u selu Vukosavcima u januaru 1942. godine i pogibije Fadila Jahića Španca i Ivana Markovića Irca, postavljen je za zamenika komandanta ovog odreda.

Učestvovao je u oslobođenju Tuzle nakon ranjavanja u petoj neprijateljskoj ofanzivi. Ponovno je ranjen u šestoj ofanzivi, a nakon sedme ostaje na Majevici kao sekretar Okružnog komiteta partije.

U maju 1944. godine upada u zasedu kod sela Priboja, u blizini Lopara. Predat je Nemcima i smešten u gestapovski zatvor u Brčkom, gde je mesecima mučen. Streljan je u avgustu iste godine, u okolini sela Drenovaca. O njegovoj smrti, piše i Rodoljub Čolaković:

„Nekako u isto vreme kad i Veljko (Lukić Kurjak) pao je neprijatelju u ruke Mirko Filipović, pravnik iz Bijeljine, politički komesar Hrvatske brigade. Njega su četnici uhvatili na spavanju u jednoj seljačkoj kući u koju je, umoran, svratio da se malo odmori. Četnici nisu hteli da ga ubiju. Majevički vojvoda Radivoje Kerović predao ga je Nemcima računajući da za Mirka dobije municije i kakvo priznanje. Posle strašnog mučenja, Nemci su streljali Mirka u okolini Brčkog."

Proglašen je za narodnog heroja Jugoslavije 26. jula 1949. godine. Osnovna škola „Vuk Karadžić" u Bijeljini, nekada je nosila njegovo ime.

Autor teksta: Miloš Stojsavljević

Izvor: Bijeljina Danas